vrijdag, december 21, 2007
woensdag, december 19, 2007
Gelderse aanpak kindermishandeling...
http://www.omroepgelderland.nl/index.php?id=38707&media=audio
Gelderse aanpak kindermishandeling
ARNHEM - Hulpverleningsinstellingen in Gelderland komen met een voor Nederland nieuw protocol voor de aanpak van kindermishandeling.
Een aantal partijen, zoals de GGZ, het Bureau Jeugdzorg en de Raad voor de Kinderbescherming gaan sneller informatie uitwisselen over situaties waarbij kinderen risico's lopen.
Bij de behandeling van volwassenen met psychische problemen wordt voortaan ook gelet op de belangen van eventuele kinderen. Daarbij moet desnoods het beroepsgeheim wijken. Aanleiding voor het protocol is de dood van de Apeldoornse jongen Metahan in...
-----Volgens dit kommentaar waren er geen afspraken op dit terrein met de ggz en andere instanties blijkbaar......
Er wordt nu verklaard dat er geen reden is NIET te melden voor hulpverleners!!
maandag, december 17, 2007
Twee Vandaag over handhaving omgangsregeling
http://www.conseo.nl/kindindeknel/2005/02/twee-vandaag-over-handhaving.php
maandag, februari 07, 2005
Twee Vandaag over handhaving omgangsregeling
Een gescheiden man weet na vier jaar juridische strijd eindelijk een omgangsregeling voor zijn kinderen af te dwingen. Op een gegeven moment besluit zijn ex-vrouw de kinderen niet mee mee te geven. Tot wie kan vader zich dan wenden?
De reportage is gemaakt door Linda van Dort. Eerder werkte zij voor het TROS consumentenprogramma Radar. En als freelancer voor Hart van Nederland en SBS6 Actienieuws. Ook maakte ze items voor CNN World Report. In 1996 won ze de CNN Award voor de beste milieu reportage.
In de uitzending:
- Vader Bas van 't Hoff
- Ruud Luchtenveld is indiener van het initiatief wetsontwerp over scheiden zonder rechter en over de vormgeving van voortgezet ouderschap na scheiding. Hij is lid van de 2e kamer voor de VVD.
- De advocaat van de vader, Jan Martijn Wigman, vindt het wetsvoorstel van Luchtenveld nog lang niet ver genoeg gaan. Op het moment kan een rechter ook een straf opleggen, maar doet dat nooit. Wigman vindt dat deze zaken in de toekomst in het strafrecht behandeld moeten worden. 'Een goede mogelijkheid zou zijn het opnemen in het strafrecht en het niet meewerken aan een omgangsregeling strafbaar te stellen', aldus Wigman. 'Want daarmee geef je een duidelijk signaal af aan mensen die niet mee werken. Die weten wat de sancties zullen zijn. En het openbaar ministerie moet vervolgens zorgen voor handhaving. Ik denk dat dit de problemen grotendeels zal oplossen'.
Daarna een gesprek van Jaap Jongbloed met één van de laatste politieke activisten voor het alleenstaand moederschap, tevens vice president van de rechtbank te Utrecht, Nanneke Quik-Schuijt. In haar fundamentele opvatting is een klein kind voor 100 procent aangewezen op de moeder en niet op de vader. Zij is voorzitter bij de raad voor de kinderbescherming, heeft bestuursfuncties bij de vereniging advocaten scheidingsbemiddelaars en bij de vereniging voor vrijgevestigde psychotherapeuten. In september 2001 maakte ze deel uit van een schaduwkabinet van de Socialistische Partij. Ook heeft ze een nevenfunctie bij een mediatie cursus van een instituut voor psychologen.
In het huidige rechtsproces moet de vader steeds het initiatief nemen om een dwarse moeder tot naleving van afspraken en regels te brengen. In de ogen van de moeder is híj dan de kwade pier. Dat vormt een bron voor ruzie en conflicten tussen de ouders, waarmee de kinderen te maken kunnen krijgen. Beter is wanneer de familie van de vader of het meldpunt kindermishandeling het op zich neemt de ex aan te spreken. Dan kan de vader een vriendelijke rol naar de ex blijven houden.
Wat kan justitie zelf doen om voor de naleving van de eigen rechterlijke uitspraken zorg te dragen? Dat zou vaders ontlasten en dat is wat nodig is. Kan tegelijk met het doen van de uitspraak een boete bij niet naleving worden opgelegd? In elk geval gebeurt het nu te weinig. Een introspectie binnen de rechterlijke- en wetgevende macht is op zijn plaats.
Daarbij is het een goed signaal als het parlement omgangsweigering in het strafrecht brengt. Daarmee geeft zij de handhaving in handen van het openbaar ministerie. België en Frankrijk zijn ons land daarin voor. Eerder bij verkeershandhaving in Nederland zijn bekeuringen met een beroepsmogelijkheid en justitiële incasso uitvoerbaar en effectief gebleken. Het maakte een eind aan jarenlang geharrewar en gepolitiseer binnen justitie over gedogen en strafmaat voor de verschillende typen verkeersovertreders. Maar waar het om gaat is dat duidelijkheid, systematiek en lik op stuk een jarenlang ruziën over naleving tussen gescheiden ouders voorkomt. Dat is nodig voor kinderen en hún belang.
Commentaar van Ghislain Duchâteau (coördinator van het Belgische Samenwerkingsverband van Ouder- en Belangenverenigingen bij Scheiding):
Het was zoals Peter Tromp stelt een uitstekende TROS-uitzending. Het authenticiteitsgehalte lag zeer hoog. In zijn volle omvang werd de vader-ellende van Bas van 't Hof en de uitzichtloosheid van zijn situatie naar zijn kind toe geschetst.
Hoe is die situatie toch zo gegroeid in Nederland? Frustratie van omgang is er geen misdrijf. Het komt ons onvoorstelbaar voor dat rechters het belang van het kind inroepen om vaders de toegang tot hun bloedeigen kind te weigeren.
Ghislain Duchâteau
Peter Tromp legt de vinger op de wonde, toont heel duidelijk de verkeerde ingesteldheid van de rechter aan als hij m.b.t. het gesprek met Familierechter Mevrouw Quik-Schuijt aan mij schrijft:
"De uitzending heeft met name in het interview met mw. Quik-Schuijt goed blootgelegd, waar het probleem nu al 30 jaar ligt, namelijk de onwil en discriminatie van de rechterlijke macht naar vaders en kinderen. Vaders worden niet belangrijk voor hun kinderen gedacht, alleen moeders zijn belangrijk. Dus doet men gewoon niets anders als roepen dat het ze zo ter harte gaat. Alleen lippendienst."
Het ware belang van het kind ligt in het duurzaam contact met elk van zijn beide ouders na scheiding. Dat de Nederlandse rechters dat dan toch eens eindelijk gaan inzien! De Nederlandse politieke overheid moet zoals in België zich eens ernstig en diepgaand bezinnen om de ouderproblematiek bij scheiding effectief aan te pakken en op die manier de eindeloze drama's zoals wij ze meemaakten in de uitzending doen ophouden, voorkomen. Enkel dan zal in Nederland een humanisering van het familieleven tot stand komen.
Bron: Goudi: Slepende strijd voor omgangsrecht in Nederland
Noot: Jan Marijnissen van de Socialistische Partij heeft de redactie van Kindindeknel op zaterdag 26 februari laten weten dat "de in het Burgerlijk Wetboek vastgelegde regeling voor de SP niet voldoet, vooral als één van de beide partners er op uit is het omgangsrecht te saboteren. Daarom vind de SP het wetsvoorstel van de heer Luchtenveld (VVD) een goed voorstel en zal dit steunen in de Tweede Kamer."
-----
http://www.conseo.nl/kindindeknel/2005/02/twee-vandaag-over-handhaving.php
Ben jij mijn vader?
Artikel Volkskrant.
Ben jij mijn vader?
De Volkskrant; 14 december 2007
Vier op de tien kinderen van gescheiden ouders verliest het contact met de biologische vader. Via de Fiom gaan ze alsnog op zoek, vaak als ze zelf vader of moeder worden. ‘Mijn vader is het toefje slagroom.’
Door Margreet Vermeulen
Actie van ‘fathers for justice’, die een omgangsregeling met hun kinderen willen, in 2005 in Den Bosch; Foto Marcel van den Bergh / de Volkskrant (Klik op de afbeelding voor een vergrote weergave.)
Is dit mijn vader? Wat een leuke vent! Ik had de nacht ervoor nog gedroomd dat het een vadsige kerel zou zijn met een bierfles in de hand.’
Lizzy Berk was een dreumes van twee toen haar ouders uit elkaar gingen. Haar moeder frustreerde de omgangsregeling en het zou 25 jaar duren voordat Lizzy haar vader weer ontmoette - in een spreekkamertje van de Fiom in Zwolle, ‘Hij had een schoenendoos onder de arm met alle ansichtkaarten die hij mij had gezonden en die mijn moeder in stukjes verscheurd had teruggestuurd.’
Jaarlijks zijn dertigduizend kinderen betrokken bij een echtscheiding. vier op de tien raakt het contact met vader kwijt. Daarnaast wordt 1 op de 3 kinderen buiten het huwelijk geboren. Als zon relatie stukloopt, merkt de vader vaak dat hij geen enkel recht heeft op contact met zijn kroost.
Het toenemend aantal scheidingen leidt ertoe dat de Fiom, een Organisatie die hulp biedt bij levensvragen als abortus en adoptie, steeds vaker verzoeken krijgt van kinderen om vaders op te sporen die door een (echt)scheiding uit beeld zijn geraakt. ‘De tijdgeest verandert’, signaleert Tom Hendriks van de Fiom in Zwolle. ‘Tot ver in de vorige eeuw leefde het onuitgesproken idee dat mannen niet strikt noodzakelijk waren voor de opvoeding.’ Ook bij de Fiom, dat zich van oudsher richt op hulp aan moeder en kind, kwam de verwekker in het verhaal lange tijd niet voor. ‘Maar opgroeien zonder vader is een gemis. Alleen al het feit dat je de helft van je genetische pakket niet kent.’
Dat mannen nog niet zo lang serieus worden genomen als het om hun vaderrol gaat, blijkt volgens Hendriks uit de besmuikte reacties op acties van mannen die een omgangsregeling eisen met hun kind. ‘Zo’n man die in een supermanpak aan een kerktoren hangt, roept lacherige reacties op. Maar als een moeder haar kinderen zo erg mist dat ze in een raar pakje een kerktoren beklimt, vinden we dat hartverscheurend.’
Lizzy Berk had een inktzwart beeld van haar vader. Haar moeder had verteld dat papa geregeld vreemd ging, dat hij losse handjes had en dat hij zelfs een keer een sigaret had uitgedrukt op de hand.
Maar er zijn ook mannen die dolblij zijn als ze worden opgespoord door hun kind. Dat overkwam Lizzy Berk. ‘Hij sprong een gat in de lucht. En zijn huidige vrouw erbij. Hij had heel graag een omgangsregeling gewild, zo bleek. Hij heeft pakken brieven en kaarten ge. stuurd. Maar mijn moeder stuurde alles terug. Op één briefkaart had ze mij als kind zelfs laten schrijven: wil geen contact. Dat was ik helemaal vergeten. Mijn vader gaf het op toen ik een tiener was -in de hoop dat ik zelf op zoek zou gaan als ik oud genoeg was.’
De wetgeving rond kinderen die betrokken zijn bij een echtscheiding is pas de afgelopen decennia verbeterd. In 1990 werd het omgangsrecht ingevoerd dat vaders en moeders het recht geeft hun kinderen te blijven zien. Vanaf 1998 blijven na het huwelijk beide gescheiden ouders gezag over hun kinderen houden. Maar de praktijk is weerbarstig.
Terwijl het besef groeit dat vaders er toe doen in de opvoeding, stijgt het aantal kinderen dat zonder (biologische) vader opgroeit. Ruim 630 duizend kinderen wonen in een eenoudergezin (voor het overgrote deel moeders) en nog eens 400 duizend kinderen wonen in een stiefgezin (veelal de moeder met een nieuwe partner). Bijna een miljoen kinderen groeit dus op zonder dat ze bij hun biologische vader wonen. In hun boek Liefde a la carte schrijven de sociaal demograaf Jan Latten en de Volkskrant-journaliste Malou van Hintom dat we in een overgangsfase zitten: op weg naar een maatschappij waarin de vrouwen steeds meer de rode draad zijn in het leven van kinderen - oftewel de moedermaatschappij.
John van der Meide, die vergeefs contact zocht met zijn vader, hoopt dat de auteurs ongelijk hebben. ‘Het zijn misschien simpele dingen die je mist: een vader die je voordoet hoe je je moet scheren, met wie je over auto’s kunt praten en die op zondag naar het voetbalveld komt als je moet spelen. Toch is dat belangrijk Ik ben een tijdje in therapie geweest waar ze een rollenspel met me deden. Opeens stond ik als het ware oog in oog met mijn vader. Ik voelde zo’n woede. Ik dacht: ik sla die man neer. Het ontbreken van een vader heeft mijn hele leven op zijn kop gezet.’
Ook bij de Fiom zijn ze niet blij met het ontluiken van een ‘moedermaatschappij’. Kinderen die zonder vader opgroeien, zijn in het nadeel. Volgens de website “Kind in de knel” toont Brits onderzoek aan dat vaderloze kinderen minder succes op school hebben, vaker drugs gebruiken en met meer psychische problemen kampen.
De meeste vaderzoekers zijn tussen de 18 en 35 jaar. Vaak wordt de speurtocht pas serieus in gang gezet als de vaderzoeker zelf vader of moeder wordt. Angelique van der Beek voltooide de speurtocht naar haar vader toen ze 26 was en zwanger. Dat was geen toeval. ‘Je wilt het ene boek sluiten voordat je aan het nieuwe begint.’
Op tafel liggen foto’s van haar vader toen Angelique drie jaar was, kort voordat haar moeder hem de deur uit zette. Een hippe, jonge vent in bruin corduroy met halflang haar en bakkebaarden blikt in de lens. ‘Toen mijn opa hoorde dat ik mijn vader ging zoeken zei hij: kind, begin er niet aan. Ik draai me nog om in mijn urn. Het is een klootzak.’ En haar moeder zei: ga je gang, maar hou mij erbuiten.
Angelique begon de speurtocht heel voorzichtig toen ze vijftien was. Ze was nieuwsgierig naar de man die ze sinds haar derde niet had gezien. ‘Hij weet dat ik besta. Waarom komt hij niet naar me toe?’ Ze achterhaalde zijn adres, maar toen ze eenmaal de moed had gevonden er naartoe te gaan was de vogel gevlogen. ‘Hij was inmiddels opnieuw gescheiden. En die vrouw wilde niets kwijt. Ze wilde mij niet belasten met haar nare verhalen, zei ze.’
Angelique zette de speurtocht een paar keer stil. ‘Want ik wist niet goed wat ik wilde. Wilde ik alleen maar weten waar hij woonde of hem een keer zien lopen? Of echt contact?’ Het zou nog negen jaar duren voordat ze eruit was en pas toen schakelde ze - met succes - de Fiom in.
Sinds vorig jaar zomer mailt Angelique met haar vader die inmiddels in Spanje woont. ‘Hij was ontroerd dat ik hem had gevonden. Hij zat met tranen in zijn ogen achter de computer. Zei hij.’
Angelique is op haar hoede. Ze heeft haar vader op het advies van de Fiom alleen een hotmailadres gegeven. ‘Ze zeiden: zodra je je mailadres, huisadres en telefoonnummer geeft, is hij onderdeel van je leven. En wil je dat?’
‘Zover ben ik nog niet. Ik wil niet dat hij zomaar kan bellen of opeens voor de deur staat. Dat wil ik niet voor de kinderen. Maar ook niet voor mezelf. Ik heb geen haast. Ik heb een gezin. Mijn leven is compleet. Mijn vader is het toefje slagroom.’
Wel barst ze van de vragen. Waarom hij haar nooit heeft opgezocht, staat met stip bovenaan. ‘Daar wil hij alleen persoonlijk antwoord op geven. Als hij me aan kan kijken. Dus dat moet wachten. Wel heeft hij gemaild dat hij jong was en stom en dat hij het meest kostbare in zijn leven heeft weggegooid. Letterlijk mailde hij dat hij bij mij en mijn moeder had moeten blijven.’
Angelique weet niet of ze dat moet geloven. ‘Hij heeft na mij nog een zoon gekregen bij een andere vrouw Daar heeft hij ook geen contact mee. Dat maakt me een beetje achterdochtig.’
Heel wat zoekers die de hulp van de Fiom inschakelen, vinden hun vader. Een naam en een geboortedatum zijn meestal al voldoende. Maar of het hernieuwde contact een succes wordt, is een gok.
‘Soms is er die klik’, vertelt Tom Hendriks die als Fiom-medewerker getuige is geweest van tientallen herenigingen. ‘Dan vallen alle puzzelstukjes op hun plek. Soms blijft men vreemden voor elkaar. Dan zie je ze denken: ben jij mijn vader? Dan klopt het beeld dat men van zijn of haar vader heeft niet met de werkelijkheid.’
Als vaders en kinderen elkaar meteen de eerste keer huilend in de armen vallen, is dat evenmin een garantie. ‘Het duurt een paar jaar voordat je kunt zeggen of de hereniging een succes is’, aldus Hendriks. ‘Hoe dan ook betekent zo’n hernieuwd contact een aardverschuiving op je persoonlijke landkaart.’
Op de eettafel spreidt Angelique foto’s uit van haar vader zoals hij er nu uitziet. Een onopvallende man. Een doorsnee vijftiger met dun grijs haar. ‘Ik voel er niets bij. Nog niet, tenminste’, grinnikt Angelique. ‘Als je me vertelt dat het de buurman is, geloof ik het ook.’
Lizzy Berk heet in werkelijkheid anders.
Abonneren op:
Posts (Atom)